ΜΙΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΧΩΡΑ

    Όπως είθισται ,κατά το τέλος της τουριστικής περιόδου θα πληροφορηθούμε τον ακριβή αριθμό των επισκεπτών μας, καθώς και το συνάλλαγμα που εισέρρευσε.

   Τα άλλα δεν τα πληροφορούμαστε σχεδόν ποτέ. Τον εκχυδαϊσμό  του τοπίου και της ανθρώπινης ψυχής ,που ως επιδημία προσβάλλει το ένα μετά το άλλο τα τουριστικά θέρετρα. Δεν πληροφορούμαστε ποτέ για την αύξουσα ταυτότητα των τουριστών σε κοινωνική ή μορφωτική υποανάπτυξη ,μήτε για την εκμετάλλευση του τουρισμού από ''επαγγελματίες'' του εξωτερικού. Δε θα μάθουμε ,ούτε φέτος, για τους πόσους τόνους τσιμέντο απαίτησε η  καταστροφή ενός ακόμα μαγευτικού όρμου , για το πόσες υπήρξαν οι προσβολές στην ιστορία μας και την αισθητική μας, για το αν και ποιος είχε το δικαίωμα να εκχωρήσει στην τουριστική ευτέλεια  τόπους με παράδοση και περηφάνια αιώνων . Δεν καταγράφεται ,ούτε μια φορά, η πίκρα των ανθρώπων  που αισθάνονται ότι εκείνοι είναι  οι ξένοι στον τόπο τους, των χωριών που ερημώνονται από το εύκολο κέρδος, το εύκολο κέρδος που δε φαίνεται εντούτοις  να ορθοποδεί τη χώρα.

    Αυτό το άλλο δε θα το πληροφορηθούμε ποτέ. Ότι δηλαδή ένα έθνος που θυσιάζει άμετρα τη φύση και τις μυστικές φωνές του χάριν ενός συναλλάγματος ,συχνά υποθετικού,δεν γίνεται αναγκαστικά ευτυχέστερο.

           Γιώργος Γραμματικάκης ,''Μια τουριστική χώρα'',εφημ. Το βήμα, 1994