Όλη η γη είναι ένας τάφος και τίποτα δεν της
ξεφεύγει,/ τίποτα δεν είναι τόσο τέλειο ώστε να μην κατέρχεται στο
μνήμα της./ Ποτάμια, ρυάκια, πίδακες και καταρράκτες,/ όμως ποτέ δεν
επιστρέφουν στις χαρμόσυνες πηγές τους,/ αγωνιωδώς σπεύδουν στο αχανές
βασίλειο του θεού της βροχής./ Καθώς πλαταίνουν τις όχθες τους,
μεθοδεύουν τις λυπημένες τέφρες της καύσης τους./ Γεμάτα είναι τα
σπλάχνα της γης/ με ανυπόφορη σκόνη,/ κάποτε σάρκα και οστά,/ κάποτε
έμψυχα σώματα ανθρώπων που κάθισαν πάνω σε θρόνους,/ αποφάσισαν σε
υποθέσεις, προήδρευσαν σε συμβούλια, διέταξαν στρατούς,/ κατέκτησαν
επαρχίες, συνέλεξαν θησαυρούς, κατέστρεψαν τέμπλα,/ αναγάλλιασαν από την
υπερηφάνεια της εξοχότητάς τους από τύχη, εγκώμιο και εξουσία./
Εξανεμισμένες είναι αυτές οι λαμπρότητες, απλά όπως ο ατρόμητος καπνός
εξανεμίζεται/ εκτοξευμένος μπροστά από τις καταχθόνιες φλόγες του
Popocatepetl [στη γλώσσα των Αζτέκων Ηφαίστειο στο Μεξικό]/.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...