Ένα απόσπασμα του βιβλίου που μου αρέσει πολύ! ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΡΑΦΕΡΗ

       

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ξανάγινε τρεις …", του Πασχάλη  Πράντζιου (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2016 ) 

"Σαν είσαι νέος, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πόσο προσωρινά είναι όλα, πόσο εύθραυστα είναι τα όνειρα που κάνεις, εγκλωβισμένα στην αβεβαιότητα, στη μοίρα ή στην τύχη. Έπρεπε να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω πως ό,τι ζούμε είναι ένα ψέμα, πως η ζωή είναι ο χρόνος που φεύγει και ο χρόνος αυτός δεν ορίζεται παρά μονάχα ως σύνολο στιγμών και τυχαίων γεγονότων. Άραγε πόσο ελεύθερος  μπορεί να είναι κανείς να αποφασίζει για τη ζωή του; Πόσα πράγματα θα ήταν αλλιώς αν δεν ήμασταν στο τάδε μέρος, την τάδε στιγμή, την τάδε ώρα; Πόσες πικρές στιγμές θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει και πόσες άλλες να είχαμε γευτεί, αν είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε ποιος χρόνος είναι ο κατάλληλος για να πάρουμε αποφάσεις;  Όσο αυτάρκης και να είναι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου δεν παύει να καθορίζεται από αυτούς που θα φέρει ο χρόνος στο πέρασμά του, είτε αυτοί είναι γονείς, είτε φίλοι ή εραστές, είτε εχθροί. Ο τρόπος που μπαίνουν οι άνθρωποι στη ζωή μας ή και που βγαίνουν, υπό μία οπτική φαντάζει μαγικός. Σαν να εμφανίζονται απ’ το πουθενά, απροσδόκητα ώρες ώρες και κάποιες φορές  στις πιο ακατάλληλες στιγμές, στα πιο περίεργα μέρη με τον πιο συνηθισμένο ή ασυνήθιστο τρόπο. Κάθε τι καινούργιο που μπορεί να διαφοροποιήσει ή και να αλλάξει εντελώς τη ζωή μας, το φέρνει η στιγμή, το τυχαίο γεγονός μιας συνάντησης ή μιας συγκυρίας. Πόσους ανθρώπους προσπερνάμε καθημερινά, πόσους βλέπουμε χωρίς να τους  κοιτάμε κι έρχεται μια ώρα, ένα λεπτό που το βλέμμα μας σταματά μπροστά σ’ έναν άνθρωπο και  μένει εκεί, γίνεται σκέψη και στην πορεία βίωμα. Αρκεί μονάχα ένα λεπτό, μία στιγμή. Αυτό είναι τελικά η ζωή μας. Μια στιγμή που μπορεί να σου τα δώσει όλα ή και να σου τα στερήσει ή και να σου τα πάρει όλα πίσω. Η απώλεια, ας πούμε, δεν είναι γεγονός μιας στιγμής; Όπως γεννιέσαι μέσα από τη στιγμή της σύλληψης, έτσι και χάνεσαι. Όσο και να δουλέψει κανείς με τον εαυτό του, ποτέ δε θα νιώσει έτοιμος να αποχωριστεί αυτό που αγαπά. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός κι όταν αποφασίζει να μας στερήσει αυτό που αγαπάμε γίνεται επαχθής. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν έχουν τη δύναμη κατά τη στιγμή της απώλειας να προσπεράσουν τον πόνο τους και να αισθανθούν ευγνώμονες απέναντι στο χρόνο που τους  χάρισε τις στιγμές που ήδη είχαν προλάβει να ζήσουν πριν χάσουν αυτό που αγαπούσαν. Μέσα στη χοάνη του χρόνου όπου όλοι  μας είμαστε δέσμιοι, έρχονται στιγμές που δε σπουδαιολογούμε τα όσα μπορούν να μας προσφέρουν και τις προσπερνάμε, γιατί ματαιόδοξοι καθώς είμαστε επιζητούμε το αδύνατον, τη διάρκεια. Καμιά αιωνιότητα όμως δεν θα καταφέρει ποτέ να μας ξαναπροσφέρει ό,τι απορρίψαμε τη στιγμή της προσφοράς. Αγαπητοί μου φίλοι, είναι μάταιη η αναζήτηση της ευτυχίας κι όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη ζωή. Γιατί η ευτυχία μονάχα από στιγμές ορίζεται ,όχι από τη διάρκεια".

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση.

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΛΩΡΟΚΩΣΤΑ "ΜΙΚΡΟ ΛΕΥΚΟ ΚΟΧΥΛΙ"

Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν
στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της
γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη
τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου
πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.
Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν.
Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.
Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες
τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά
με το φεγγάρι.


Γιάννης Ρίτσος  ,Για τα παιδιά.






                         ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΛΩΡΟΚΩΣΤΑ  ,   “Μικρό λευκό κοχύλι”

       Ο λόγος της είναι πάντα τόσο γήινος, αλλά και τόσο βαθύς και συναισθηματικός με αυτό το μοναδικό χάρισμα, να μιλάει για το πιο δύσκολα πράγματα, τα πιο τραγικά και να σε κάνει να βλέπεις την ελπίδα.Να νιώθεις, ότι  ακόμη και στα πιο δύσκολα τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά κι απόλυτα.

 

             Το βιβλίο “Μικρό λευκό κοχύλι” είναι ο μονόλογος μιας μητέρας, που έχει χάσει την κόρη της. Από μόνο του το γεγονός του θανάτου του παιδιού μιας μάνας, είναι ό,τι πιο σπαραχτικό και τραγικό μπορεί να ζήσει άνθρωπος.
Ενοχές, λάθη, ανυπαρξία της δεύτερης ευκαιρίας, της απόλυτης αδυναμίας της επανόρθωσης και όλο αυτό είναι αβάσταχτο.

            Σε κάποια σημεία του βιβλίου, ο μονόλογος συναντά τον αντίλογο της κόρης σαν σελίδες από το ημερολόγιό της. Νοερά αυτοί οι δύο λόγοι συναντιούνται.

ΜΙΚΡΑ   ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:

      Ξέρω που είσαι. Πού θα σε βρω αν σε ψάξω. Στα όνειρά μου. Στις φωτογραφίες μας .Μέσα μου .Θα'σαι εκεί ασφαλής. Είμαι ευτυχισμένη που διάλεξες το σώμα μου για να γεννηθείς. Είμαι υπερήφανη που ήμουν η μαμά σου.Μικρό το πέρασμά σου στη γη! Στη ζωή μου. Μα, μου 'εμαθες τόσα...

    Μόνο εκεί μπορούσα να υπάρξω χωρίς εσένα. Στην ανυπαρξία!

   Πόσο πόνο μοιράσαμε γιατί φοβόμασταν να κοιτάξουμε μέσα μας;

  Δεν έξερα ,παιδί μου, πως ο ρόλος της μάνας είναι απέραντος. Έπρεπε να 'μαι η καλή νεράιδα και η κακιά μάγισσα την ίδια στιγμή.

  Είναι παράξενα τα πρόσωπα που έχει η εξουσία . Είναι μυστήριο το ότι  μπορεί να επιβιώνει σε κορμιά ασήμαντα.