ΙΒΟ ΑΝΤΡΙΤΣ "ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΟΥ ΔΡΙΝΟΥ"

        Γραμμένα για άλλους χρόνους, όμως επίκαιρα!

    Οι άνθρωποι διχάζονταν, έκαναν παρέες, μόνοιαζαν ή διαφωνούσαν με  βάση τις καινούργιες ιδέες και νοοτροπίες, πάντοτε όμως με τη δύναμη των παλιών παθών και με τους τρόπους τους παλιούς, τους πρωτόγονους...

   Ο κόσμος δεν το πολυκαταλάβαινε, γιατί όλα ξεκινούσαν σιγά σιγά και γιατί όλοι συμμετείχαν στα γεγονότα κι επηρεάζονταν καθημερινά απ' αυτά. Όλοι συνήθιζαν στις έντονες συγκινήσεις. Ειδήσεις που τάραζαν τα νερά δεν ήταν πια σπάνιες κι ούτε αποτελούσαν εξαίρεση αλλά καθημερινή τροφή κι αληθινή ανάγκη...


      Οι πιο προικισμένοι περιφρονούσαν αυτά που έπρεπε να μάθουν κι υποτιμούσαν εκείνο που ήταν ικανοί να κάνουν, ενώ καυχιόταν για όσα δεν ήξεραν και τους κυρίευε ενθουσιασμός γι'αυτά που ήταν πέρα από τις δυνάμεις τους. Δύσκολα να σκεφτείς πιο επικίνδυνο τρόπο, για να μπεις στη ζωή,αλλά και δύσκολο να βρεις πιο σίγουρο δρόμο για πράξεις λαμπρές ή για πράξεις που οδηγούν στη συντριβή.Οι καλύτεροι κι οι πιο δυνατοί απ'αυτούς έπεφταν με φανατισμό στη δράση και καίγονταν σαν τις πεταλούδες,για να τους ανακηρύξουν αμέσως οι συνομήλικοί τους μάρτυρες και αγίους και να τους στήσουν ψηλά στο βάθρο των ιδανικών ηρώων


      Κάθε ανθρώπιμη γενιά έχει τα δικά της οράματα για τον πολιτισμό.Κάποιοι πιστεύουν πως μετέχουν στην ανάστασή του κι άλλοι πως είναι μάρτυρες της εξαφάνισής του. Στην πραγματικότητα ο πολιτισμός πάντα και φωτίζει και σιγοκαίει και σβήνει, ανάλογα με τον τόπο και τη γωνία απ'όπου τον βλέπουμε.


     Και σίγουρα οι μεγάλοι άνθρωποι φυτρώνουν ,και θα συνεχίσουν να φυτρώνουν εκεί όπου ορίζει η θεία πρόνοια, ανεξάρτητα από τις άσκοπες,τις εφήμερες επιθυμίες και τις ανθρώπινες ματαιόδοξίες. 

       Μπορεί να κάνω λάθος και να μην ξέρω να το πω σωστά, αλλά συχνά πυκνά μου μπαίνει στο μυαλό η σκέψη πως η τεχνολογική πρόοδος και η πρόσκαιρη ησυχία στον κόσμο δημιούργησαν κάποια ακινησία ,μια περίεργη, τεχνητή, ψεύτικη ατμόσφαιρα όπου μια τάξη ανθρώπων, που τους λένε διανοούμενους, μπορεί να παίζει ελεύθερα ένα ενδιαφέρον παχνίδι για τεμπέληδες, ανακατεύοντας ιδέες και "θέσεις και απόψεις για τη ζωή και τον κόσμο"Έφτιαξαν ένα είδος πνευματικού θερμοκηπίου με τεχνητό κλίμα και εξωτική βλάστηση, που δεν ακουμπάει στο χώμα, το σκληρό, το στέρεο,το πραγματικό έδαφος, όπου κινούνται οι μάζες των ζωντανών πλασμάτων.

         Όλα σε σπρώχνουν να δουλεύεις και να μαζεύεις, κι η εκκλησία ,κι η εξουσία, και το ίδιο το δικό σου μυαλό. Και εσύ κάνεις ό,τι σου λένε και προχωράς φρόνιμα και καλά και ζεις με φρόνηση και γνώση και, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους ,ούτε που ζεις, αφού δουλεύεις, κάνεις οικονομίες και είσαι πάντα γεμάτος σκοτούρες  και η ζωή σου φεύγει.Και να που ξαφνικά όλο αυτό το παιχνίδι αναποδογυρίζει και χαλάει....


          Οι άνθρωποι έμαθαν να σπάνε τη ζωή σε μικρά μικρά κομματάκια,ανάλογα με τις εντυπώσεις και τις ανάγκες της στιγμής,και να το ζούνε το καθένα χωριστά,ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο. Γιατί μονάχα έτσι,ζώντας ξεχωριστά την κάθε στιγμή, χωρίς να βλέπεις μπροστά κι ούτε να γυρίζεις πίσω, μπορείς και υπομένεις τη ζωή και, ζωντανός, ελπίζεις σε καλύτερες μέρες.

         Στον  πόλεμο :Αυτό το πεινασμένο θηρίο ,που ζει μέσα στον κάθε άνθρωπο και δεν τολμάει να φανερωθεί όσο υπάρχουν  κι είναι σεβαστοί οι νόμοι  και τα ήθη τα ήμερα, τότε  λευτερώνεται.



            Η μοίρα  μας πάνω στη γη  είναι ο αγώνας μας με τη φθορά, την ανυπαρξία και το θάνατο και ο ανθρωπος έχει υποχρέωση να αγωνίζεται κι όταν οι μάχες που δίνει είναι χωρίς καμιά ελπίδα.