Με το που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, νόμιζες πως βρισκόσουν σε άλλη πολιτεία.Μια πολιτεία γεμάτη ανθρώπους που ,αντί να μιλούν, κάνανε χρατς χρουτς,όπως όταν είχαν τεχνικά στο σχολείο και ο κύριος δεν τους άφηνε να βγάλουν άχνα και στην τάξη δεν ακουγότανε παρά χρατς χρουτς που κάναν τα ψαλίδια τους κόβοντας τα χαρτόνια.Μια βουβή τάξη είναι τώρα η Αθήνα που ακούγονται μόνο ψαλίδια να κόβουν.
Φυσούσε αέρας στην Ακρόπολη και η σημαία κυμάτιζε γρήγορα τρέμοντας.Σε μια στιγμή το αέρι δυνάμωσε και η σημαία ξεδιπλώθηκε ολότελα.Δεν ήταν η γαλάζια ελληνική παρά μια κόκκινη με έναν τεράστιο φρικτό σταυρό στη μέση που οι άκρες του θαρρείς γέρνανε σαν νύχια άγριου πουλιού.
Ο Πέτρος φοβήθηκε .Προσπάθησε να θυμηθεί ό,τι είχε διαβάσει για ήρωες παιδιά στην ηλικία του.Δοκίμασε να πει μέσα του το "ένας είμαι και θα περάσω,θα ξεχαστώ,η πατρίδα όμως μένει",μα ένιωσε τα πόδια του να τρέμουν...
Είναι πιο εύκολο να γράφει κανείς για ήρωες παρά να είναι ο ίδιος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...