ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ...

1. Αγαπάω – Νίκος Καββαδίας

(Ένα αδημοσίευτο ποίημα που έγραψε ο Νίκος Καββαδίας όταν ήταν 19 χρονών)

 

 

“Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,

 

Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,

 

Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

 

Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

 

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ ένα δισάκι

 

Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε.

 

Τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,

 

Τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε

 

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

 

Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους

 

Να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου

 

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

 

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

 

Και δεν ξέρουν καλά αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω

 

Αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω,

 

Κι ούτε πια να γυρίσω

 

Αγαπάω τις κλαμένες, ωραίες γυναίκες

 

Που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα.

 

Αγαπώ σε τούτον τον κόσμο ό, τι κλαίει

 

Γιατί μοιάζει με μένα.”

ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ!!

       Ο Μπάμπης Τσόκας μοιράζεται δύο φωτογραφίες με 47 χρόνια διαφορά – τότε που ήταν παιδί και τώρα που η μητέρα του έχει άνοια…


    Καλοκαίρι 1968, περίπατος στο Βασιλικό Κήπο. Λίγους μήνες πριν είχα μάθει να περπατάω και απολάμβανα τους περιπάτους. Αφήνοντας με απόλυτη εμπιστοσύνη το χέρι μου μέσα στο χέρι της μαμάς, χωρίς καμιά έγνοια για τη διαδρομή ή τον προορισμό.


Καλοκαίρι 1968, περίπατος στο Βασιλικό Κήπο.








Άνοιξη 2015, περίπατος στον Εθνικό Κήπο.

  Λίγα χρόνια πριν η μαμά εμφάνισε άνοια, αλλά εξακολουθεί ν’ απολαμβάνει τους περιπάτους. Αφήνοντας με απόλυτη εμπιστοσύνη το χέρι της μέσα στο δικό μου, χωρίς καμιά έγνοια για τη διαδρομή ή τον προορισμό.

ΜΕ ΤΟ ΔΙΩΓΜΟ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ,ΛΙΜΠΥ ΤΑΤΑ ΑΡΣΕΛ

 

    Η συγχώρεση αφορά πράξεις που δεν έπρεπε να γίνουν και δεν μπορούμε να τις ξεχάσουμε . Η συγχώρεση αφορά το ασυγχώρητο. Εκείνος που  συγχωρεί δεν ξεχνά , δεν εγκρίνει την πράξη που έγινε ούτε θα την εγκρίνει στο μέλλον .Θεωρεί το θύτη υπεύθυνο , αλλά η τραυματική του μνήμη επουλώνεται , όταν παρέχει στον ένοχο τη δυνατότητα να κάνει μια νέα αρχή.

    Αυτό που συμβαίνει συναισθηματικά είναι ότι ο πληγωμένος: α)απαγκιστρώνεται από το θυμό, τη απογοήτευση ,τη θλίψη και το φόβο που κρύβει μέσα του ,β) παραιτείται από την εκδίκηση , γ) αμβλύνεται η μνησικακία του, δ) παρατηρεί τον θύτη υπό ένα καινούργιο φως ,ε) τοποθετεί τον ίδιο τον εαυτό του σε ένα καινούργιο πλαίσιο. Δεν νοείται συγχώρεση χωρίς μείωση του θυμού. Η τραυματική μνήμη επουλώνεται , αλλά δεν εξαφανίζεται ποτέ

 

       

 

     ....Γλυκιά νοσταλγία για το τότε, καημός γι' αυτό που δεν υπάρχει  πια , χαρά που ξαναβρήκε μια απ' τις ρίζες της, θλίψη για όλα τα πρόσωπα που λείπουν , θυμό γι' αυτούς που σκότωσαν τον πατέρα της και πήραν τα υπάρχοντά τους, ευγνωμοσύνη που βρήκε την παλιά  της εστία. Αλλά νιώθει και το αίσθημα της στέρησης , γιατί  η ξεθωριασμένη θύμηση για το σπίτι της επανήλθε απότομα ,ζευγαρωμένη με τον πόνο που ξυπνά  ,όταν κάτι που αισθανόμαστε πολύ δικό μας ζωντανεύει στον μέσα μας κόσμο ,για να το χάσουμε την επόμενη στιγμή στον έξω κόσμο- της πραγματικότητας. Είναι ο πόνος για την απόσταση που μας χωρίζει από κάτι που μας είναι πολύ οικείο, αλλά που συνάμα δεν μας ανήκει πια. Όπως όταν συναντάμε έναν παλιό αγαπημένο που δεν ξεχάσαμε ποτέ, αλλά που κι αυτός και εμείς είμαστε δεμένοι με άλλους πια.

    Η συγκάλυψη της αλήθειας διαπιστώνεται σ' αυτά που δε λέγονται .Δεν υπάρχει μόνο η μνήμη ,αλλά και η λήθη, και κάθε οικογένεια έχει τα μυστικά της, τα οποία είτε δεν αποκαλύπτει είτε έχει απωθήσει στην αφάνεια.

    Η μνήμη δεν είναι χαλί υφασμένο που μπορεί να ξετυλιχτεί όποτε τη χρειαζόμαστε ,να ξανατυλιχτεί και να μπει στην ναφθαλίνη, όταν δεν χρησιμοποιείται. Μπορεί να παρομοιαστεί με ένα υφαντό που κατασκευάζεται με στημόνι και υφάδι: το σχέδιό του αντιστοιχεί σε μια ιστορία και διαφοροποιείται κάθε φορά που κάποιος τη διηγείται ή την αναπολεί. Μιλάμε λοιπόν για ανακατασκευή , όχι για ξετύλιγμα της μνήμης.

    Σε κάθε μικρή ή μεγάλη ευκαιρία που μου παρουσιάζεται δεν παύω να διακηρύττω και να ομιλώ για την μικρασιατική γη των πατέρων μας. Τι κι αν γεννήθηκα στη Θερμή της Λέσβου; Είμαι Μικρασιάτισσα. Είμαι ο σπόρος που κυοφορήθηκε μες στα αγιασμένα χώματα της Γης αυτής της Επαγγελίας, της ποτισμένης με ιδρώτα και αίμα ελληνικό , της σπαρμένης από τα ιερά κόκκαλα χιλιάδων μαρτύρων και ηρώων. Είμαι από τη γη που έκρυψε στα έγκατά της τόσα κορμιά αδικοσκοτωμένων Ελλήνων .Έζησα το δρόμο της προσφυγιάς και του ξεριζωμού. Στην πραγματικότητα δεν το έζησα εγώ αυτό αλλά οι γονείς μου. Μνήμες δικές μου δεν έχω εγώ ,χαμένε Παράδεισε. Μα έχεις βιώσει μέσα μου από τις μνήμες των δικών μου. Και σαν αναρωτιέμαι ποια είναι η αληθινή πατρίδα μου, μαγνητικά η σκέψη μου με τραβά κοντά σου...


    

   Πριν δυο χρόνια στα πράγματα της γιαγιάς μου βρήκα ένα χειρόγραφο  –οικογενειακό κειμήλιο. Είναι μια σύντομη ομιλία που είχε ετοιμάσει, για να εκφωνήσει  στα αποκαλυπτήρια του χάλκινου γλυπτού για τη Μικρασιάτισσα  μάνα, που το 1984 στήθηκε  στο παλιό λιμάνι της Απάνω Σκάλας , στη Μυτιλήνη, εκεί όπου ξεμπάρκαραν οι κουρελιασμένοι πρόσφυγες το 1922. Όμως το πρόγραμμα ήταν γεμάτο ομιλίες  ντόπιων και άλλων επισήμων και η ομιλία που είχε ετοιμάσει η γιαγιά μου δε ‘’χωρούσε’’. Η ομιλία της δεν έγινε δεκτή ,γιατί δεν είχε φροντίσει να την προαναγγείλει νωρίτερα στους διοργανωτές. Σε όλη αυτή την ωραία εκδήλωση δεν είχε μιλήσει καμία γυναίκα, και μάλιστα παθούσα. Προσπάθησε να πλησιάσει το Δεσπότη , μα ο κύκλος  ήταν κλειστός… Πρόκειται για κάτι σπαρακτικό, γιατί  όπως ακριβώς η γιαγιά μου αποκλείστηκε από το να μιλήσει για το ίδιο της το πεπρωμένο, έτσι αποκλεισμένοι  ήταν και παραμένουν τόσοι και τόσοι άλλοι πρόσφυγες όχι μόνο από εκδηλώσεις και τελετές ,αλλά από τις αίθουσες όπου πίσω από τις κλειστές τους πόρτες συνεδριάζουν κομψοί πολιτικοί και διπλωμάτες σχεδιάζοντας το μέλλον τους στο χάρτη και στην ιστορία.



     

Ποσότητα: 

+

-

ΕπιθυμητόΣυστήνω το βιβλίοΣυστήνω τον συγγραφέα

  

      

ΤΟ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟ, ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΥΛΙΩΤΗΣ

 

       Τα τραγούδια μας μιλούσαν για την τραγική μοίρα των Ρωμιών και της Ρωμιοσύνης. Υμνούσαμε και μοιρολογούσαμε τους δικούς μας ανθρώπους που, τις κρίσιμες ώρες του βίου τους, ξεπέρασαν τις αδυναμίες και τα πάθη τους και οδηγήθηκαν στην υπέρβαση κα τη θυσία. Και αυτοί ήταν οι πατεράδες μας , οι παππούδες μας , οι πρόγονοί μας. Υμνούσαμε και μοιρολογούσαμε τους δικούς μας, αφού αυτοί μας έσπειραν  και μας συνδέουν μαζί τους οι νόμοι της κληρονομικότητας.

 

            Οι άξιοι και έξυπνοι άνθρωποι  που έχουν εξουσία  και θα μπορούσαν να λύσουν προβλήματα είναι θωρακισμένοι και μπλοκαρισμένοι. Δεν μπορεί να τους φτάσει κανείς. Τους έχουν αλυσοδέσει για τα καλά.

          Σε τι κόσμο σε φέραμε παλικάρι μου; Πώς να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας, αφού έχουμε σύγχυση για την ορθότητά τους ; Από τότε που σε φέραμε στον κόσμο η μόνη μας σκέψη και φροντίδα είναι να εξασφαλίσουμε το μέλλον σου και την ευτυχία σου. Λαχταράμε να σε φτιάξουμε ελεύθερο πολίτη , χωρίς να ξέρουμε καλά καλά την έννοια της ελευθερίας και σιγά σιγά σε σκλαβώνουμε στις δικές μας επιλογές. Θέλουμε να σε δούμε έντιμο και έξυπνο πολίτη , μα κάθε μέρα διαπιστώνουμε πως αυτά τα δυο δεν πάνε μαζί. Το ''έντιμος'' είναι επίθετο του ''βλάκας'' και το ''έξυπνος'' επίθετο του απατεώνα.

 

           

ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ....

Με τι μπορεί να παρομοιαστεί η πόλη;

Με έναν ζώντα οργανισμό; Ένα ανθρώπινο σώμα;

Οι κάτοικοι είναι τα κύτταρα, ενώ οι γειτονιές κι οι συνοικίες, οι ιστοί της.

 

Ένας οργανισμός αναπτύσσεται, εξελίσσεται, ανθίζει κι ύστερα αρχίζει η παρακμή, ενίοτε μια ανανέωση, καμιά φορά μια αναγέννηση.

Μια πόλη περνάει από τα ίδια στάδια;

Παρακμάζει μια πόλη εκ των έσω;

Απειλείται από δικά της κύτταρα;

 

Πότε η πόλη αδιαφορεί ή αδυνατεί να θρέψει τους κατοίκους της;

Πότε η πόλη διώχνει τα “παιδιά” της;

 

Πότε ανασυντάσσεται;

Ποιες συνταγές ακολουθεί για το δρόμο προς τη νέα της ταυτότητα;

Υπάρχουν στιγμές που αρνείται την καταγωγή της, την ιστορία της;

 

Όποιος ξεχνάει την ιστορία του λένε, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει!

Εν τέλει ποια είναι η ταυτότητα της πόλης αυτής;

 

Μήπως η δική σου ταυτότητα, είναι η ταυτότητά της;

Εσύ, εγώ, εμείς, είμαστε η ταυτότητα της πόλης αυτής!

Δημήτρης Τσιλινίκος

ΕΝΤΙΘ ΚΑΒΕΛ

                                       

Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, Δ. ΓΛΗΝΟΣ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΖΟΛΩΤΑ. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

     ''Παιδιά υπομονετικά και φιλότιμα, εσείς στο Μέτσοβο και αλλού αργότερα, σύντροφός σας κι εγώ στην καταπίεση , στην άγνοια και στα βάσανα ,μορφώθηκα μαζί σας -αν μορφώθηκα- και έμαθα σιγά σιγά μόνη μου τι πρέπει και τι όχι , έμαθα να παίρνω πρωτοβουλίες , να εξηγώ καλά , να ρωτώ σωστά, να ζητώ μόνο τα ουσιώδη  και στα προφορικά και στα γραπτά , να γράφουμε μαζί τα δύσκολα , να λιγοστεύω την μελέτη στο σπίτι....''

   ''  Τους συναδέλφους μου τους θυμάμαι με αγάπη. Κανένας δε με πλήγωσε ποτέ και για τίποτα.Πέρασα πολύ όμορφα μαζί τους.Ήμουν στο κέντρο της παρέας τους , αν όχι της ......ζωής τους! Κάναμε την πιο σπουδαία εργασία και μας κοίταζαν όλοι με θαυμασμό! Ήμασταν νέοι και  ελεύθεροι ,και στην καρδιά μας και την σκέψη μας  κυριαρχούσαν άλλα , και δεν υπήρχε θέση για διχογνωμίες και ψυχρότητα.''

    '' Η ζωή μου δεν ήταν καθόλου εύκολη , όμως μέσα στα Σχολεία με τους συναδέλφους μου , με τις χιλιάδες τα παιδιά που γνώρισα (και τους γονείς τους φυσικά ),τα παιδιά που φώναζαν, γελούσαν κι έτρεχαν ακάθεκτα και έτρεμε η γη κάτω από τα βήματά τους , που έσκυβαν τα ωραία τους κεφάλια με τα πυκνά τους τα μαλλιά και μάθαιναν , με τα αγαπημένα μου βιβλία , είχε για μένα η ζωή επίσης πολύ μεγάλο ενδιαφέρον , πολλά ωραία να μου δώσει -ήταν η ίδια  η ζωή! ''

    ''Μαζί με τους μαθητές μου όλα αυτά τα χρόνια  ''ταξίδεψα''-και πού δεν  ''ταξίδεψα'' !....

    ''Οι Εκπαιδευτικοί εξοικειώνονται εύκολα και γρήγορα μεταξύ τους  , ίσως γιατί θητεύουν  όλοι σ' έναν χώρο κοινό , όμως χώρο ιερό και όσιο - στο χώρο της μάθησης και του Πνεύματος  γενικά,  στον Κόσμο των παιδιών.''

      '' Η Κοινωνία των συνανθρώπων μου είναι σχεδόν αόρατη , μάλλον είναι καταχωνιασμένη , μόνο να τη φαντάζομαι μπορώ , έτσι όπως είναι αθέατη και αλλοτριωμένη μέσα στις διερχόμενες άγνωστες λαμαρίνες και στα διαμερίσματα ....Οι πολυκατοικίες είναι ξένες και άγνωστες για μένα και έρημες....Νιώθω θλίψη και πλήρη μοναξιά ,σαν δεντράκι χωρίς ρίζες....''

    ''Το τραίνο έχει ένα στοιχείο παραμυθένιο...Ένα πλήθος ανθρώπων κάθονται , πέφτουν στον ύπνο , σηκώνονται , μιλάνε, τρώνε , πηγαινοέρχονται προστατευμένοι όλοι μαζί  σ' αυτό το μακρύ κατασκεύασμα , που ορμάει σφυρίζοντας χαρούμενα και αφανίζει τα χιλιόμετρα για χάρη σου.
        Αν είναι μέρα , χαζεύεις το τοπίο και λικνίζεσαι ...Αν είναι νύχτα, νιώθεις πως ξέκοψες από την πεζότητα, νιώθεις πως γλύτωσες για λίγο από τη ζωή που σε πιέζει..Κοιτάζεις τους ανθρώπους :Μια ποικιλία απίστευτη! Πιάνουν κουβέντα και γνωρίζονται, φλερτάρουν και αρχίζουν κάποιον έρωτα, οι μεγάλοι αναπτύσσουν θεωρίες με δυνατή φωνή , σχολιάζουν τα κοινωνικά προβλήματα, κάνουν καυγάδες για την πολιτική ...''

     ''Ένα καλό λογοτέχνημα δείχνει όλο το βάθος της ανθρώπινης ζωής χίλιες φορές καλύτερα κι από την πιο υψηλή φιλοσοφία !' ''

ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ........